Ο Ευριπίδης, οι Τραγωδίες του και η Ελίζαμπεθ Τέιλορ

Ποιος είναι ο πρώτος δίσκος που αγόρασες; Πότε; Πού βρήκες τα λεφτά; Αν θυμάμαι καλα ήταν ένας δίσκος των Helloween που μου βγήκε και πολύ μούφα γιατί ήταν live. Τα λεφτά θα ήταν σίγουρα το χαρτζιλίκι του παππού μου.

Ποιος είναι ο τελευταίος; Tο Un Altre Temps των Fred i Son, ένα indie pop συγκρότημα από τη Βαρκελώνη με επιρροές από The Go-Betweens μέχρι Sarah Records.

Ποιοι είναι οι 3 δίσκοι που έχεις στη δισκοθήκη σου αλλά ντρέπεσαι γι’αυτό; Δε ντρέπομαι για κανέναν πλέον, ό,τι ήταν να με ντροπιασει το πούλησα πριν και χρόνια, τότε που ακόμα φορούσα μουσικές παρωπίδες (και χρειάστηκα λεφτά επειγόντως). Θεωρώ λίγο ανούσιο να ντρέπεσαι για οποιαδήποτε μουσική σε συνόδευσε πιστά σε κάποια φάση της ζωής σου και το να απαρνιέσαι κάτι που κάποτε σε απογείωσε. Αν μάλιστα έφτασες στο σημείο να αγοράσεις και το δίσκο, πιθανότατα με λεφτά που δε σου περίσσευαν, σημαίνει οτι είναι ένα μέρος του εαυτού σου. Τώρα, αν είναι “the part of your life you don’t want to know” που τραγουδούσαν οι The Magnetic Fields, είναι δικό σου πρόβλημα.

Και ποιοι οι 3 που δεν έχεις και ντρέπεσαι ακόμη περισσότερο γι’ αυτό; Δέν έχω το I Know What Love Isn’t, τον τελευταίο του Jens Lekman που είναι από τους πιο αγαπημένους μου καλλιτέχνες. Δεν έχω το Nevermind των Nirvana που σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή. Δεν έχω το Rumors των Fleetwood Mac που είναι αριστούργημα. Σε τί ωφελούν οι ντροπές όμως;

Ποιους δίσκους έχεις δανειστεί από φίλους σου και δεν τους επέστρεψες ποτέ; Διάφορα βινύλια της Sarah records, συλλογές, singles και LPs, από τη Στέλλα. Ε τι να κάνω, ξεχάστηκα, δε μου τους ζήτησε και ποτέ, είχα χαλάσει το πικαπ της…μετά βέβαια χάλασε και το δικό μου, μετακομισα στη Βαρκελώνη και στο πατρικό μου να πιάνουν σκόνη σε ένα ράφι.

Ποια είναι η καλύτερη συναυλία που έχεις δει στη ζωή σου μέχρι σήμερα; Δύσκολη ερώτηση. Μάλλον την πιο μεγάλη έκσταση την ένιωσα στους Pet Shop Boys, το 2001 στο Λυκαβηττό.

Ποιο είναι το πρώτο τραγούδι που σου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτεσαι sex, drugs και rock ‘n’ roll (το καθένα από αυτά ξεχωριστά); I can’t get no satisfaction.

Είναι πρωί Κυριακής. Το κεφάλι σου κοντεύει να σπάσει από τον πονοκέφαλο και το στομάχι σου είναι σαν πλυντήριο στη λειτουργία του στυψίματος. Δυσκολεύεσαι να θυμηθείς όλα όσα συνέβησαν το προηγούμενο βράδυ. Τι μουσική θα βάλεις να παίζει για να έρθεις στα ίσια σου; Κάτι πολύ απαλό σίγουρα, xωρίς λόγια πιθανότατα. Ίσως Βoards of Canada. Ή Blood Orange για να νιώσω λίγο “μοντέρνος” και “φρέσκος” (ενώ από μέσα και απ’ έξω θα νιώθω “σάπιος”).

Είσαι backstage, έτοιμος να ανέβεις στη σκηνή για μία συναυλία. Ξαφνικά σε ενημερώνουν ότι στο venue έχει έρθει ο Ντέιβιντ Μπόουι Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που περνάει από το μυαλό σου; Αρχικά ότι μάλλον έχουν κάνει λάθος και ότι ειναι κάποιος που του μοιάζει. Μετά ότι θα κάνω μανιασμένο περφορμανς σε περίπτωση που όντως έχει συμβει αυτό το παράδοξο.

Μιας και τον έφερε η κουβέντα: Ντέιβιντ Μπόουι ή Ίγκι Ποπ;
Λου Ριντ.

Πόσες φορές στη ζωή σου μέχρι σήμερα έχεις μετανιώσει που παίζεις μουσική και δεν ζεις μία «κανονική» ζωή; Δε μετανιώνω ποτέ αλλά σίγουρα αγχώνομαι, εκνευρίζομαι, απογοητεύομαι και λέω θα τα παρατήσω. Και μετά κάτι μου αναπτερώνει το ηθικό και φτου κι απ´ την αρχή.

Βάλε τον εαυτό σου στη θέση του Ρομπ Γκόρντον στο High Fidelity. Το έτερόν σου ήμισυ σε έχει μόλις αφήσει σύξυλο, της σέρνεις τον εξάψαλμο από το παράθυρο και όταν το κλείνεις, βάζεις τέρμα τη μουσική. Ποιο τραγούδι
ακούγεται; Το “Say hello wave goodbye” των Soft Cell.

Τι μουσική άκουγες την τελευταία φορά που σου έκαναν παρατήρηση οι γείτονες για να χαμηλώσεις την ένταση; Έπαιζα τα δικά μου κομμάτια στο πιάνο τα ξημερώματα.

Κρατάς στα χέρια σου το τιμόνι ενός Delorean. Ποιες τρεις από τις παρακάτω χωροχρονικές περιόδους θα ήθελες να επισκεφτείς και γιατί; 1) To 1962 στην Ύδρα, με τον Λέοναρντ Κοέν. 2) Το 1968 στην Καλιφόρνια, με τον Νιλ Γιανγκ. 3) To 1960 στην Ινδία με τους Beatles. 4) Το 1973 στη Νέα Υόρκη με τους New York Dolls. 5) Το 1977 στο Λονδίνο με τον Τζο Στράμερ. 5) Το1979 στο Μάντσεστερ με τους Joy Division. 6) Το 1987 στη Θεσσαλονίκη με τον Γιάννη Αγγελάκα. 7) Το 1990 στο Σιάτλ με τον Κερτ Κομπέιν. 8) Το 1993 στο Περιστέρι με τους Στέρεο Νόβα. Το νούμερο 4, φυσικά. Νέα Υόρκη λιγο πριν τα ξεκινηματα της σκηνής του CBGB. New York Dolls, Ramones, Blondie, Richard Hell, Patti Smith, Television, Wayne County, Talking Heads, drag queens, Max’s Kansas City, το φάντασμα των The Velvet Undergound να τρίζει τις αλυσίδες του και η ντίσκο να ειναι στο τσακ να ξεπεταχτεί.

Ποια μπάντα θα ήθελες να παίξει live στην κηδεία σου; Oι Doble Pletina που ειναι προσωπικοί μου φίλοι και το αγαπημένο μου ισπανικό συγκρότημα. Ή ακόμα καλύτερα να έφτιαχναν μια μπάντα οι κολλητοί μου απο την Αθήνα και να τραγουδούσαν και να έπαιζαν ό,τι να ‘ναι, παράφωνα και με αγάπη. Θα έτριζαν λίγο τα κοκκαλάκια μου.

Με ποιον από τη «μεγάλη μπάντα του ουρανού» θα έκανες κολλητή παρέα; Με την Ελίζαμπεθ Τέιλορ! Υπέροχα θα τα περνούσαμε! Fancy cocktails, πολλά κατοικίδια, ταξίδια, θα μου γνώριζε και τo Monty…

Είναι τέλικα ο Μόρισεϊ ο Μεγαλοδύναμος; Τέρας πρέπει να είναι αλλά υπήρξε τόσο μοναδικός και αξεπέραστος έτσι που μίλησε στις καρδιές των νέων που του τα συγχωρώ σχεδόν όλα. Βωμό πάντως δεν θα του έφτιαχνα. Μόνος του έφτιαξε το θρύλο του και μόνος του τον γκρέμισε.

Το νέο EP των Evripidis & His Tragedies, …And it was cool while it lasted baby! κυκλοφορεί από την Inner Ear.