popaganda_spain

Ένα χρόνο πριν, και με αφορμή την παρουσία των Μπάγερν και Ντόρτμουντ στον τελικό του Λονδίνου, όλοι μιλούσαν για την επερχόμενη γερμανική κυριαρχία -και- στο ποδόσφαιρο. Αυτή η τευτονική επέλαση όμως, τουλάχιστον για φέτος, πήρε αναβολή. Τους τρεις ισχυρότερους εκπροσώπους των Γερμανών, Σάλκε, Μπορούσια Ντόρτμουντ και Μπάγερν Μονάχου παρέσυρε κατά σειρά στα νοκ άουτ η Ρεάλ Μαδρίτης, περνώντας από πάνω τους σαν οδοστρωτήρας. Για να το πετύχει μάλιστα, δε χρησιμοποίησε την ισπανική μέθοδο της κατοχής μπάλας (aka τίκι τάκα), αλλά τη δική τους. Τη γερμανική συνταγή, της πίεσης και των θανατηφόρων αντεπιθέσεων. Το ίδιο έκανε και η Ατλέτικο του Τσόλο Σιμεόνε, για να φτάσουμε κάπως έτσι στον εμφύλιο τελικό του περασμένου Σαββάτου. Ισπανικής απόχρωσης αυτή τη φορά, μαδριλένικης για την ακρίβεια.

Αυτό δε σημαίνει βέβαια πως όλα λειτουργούν ρολόι στη χώρα της ιβηρικής. Γιατί η Μπουντεσλίγκα μπορεί να υπολείπεται συνολικά σε ποιότητα, όμως είναι πιο υγιής σαν πρωτάθλημα. Τα οικονομικά των περισσότερων ομάδων είναι σχετικά τακτοποιημένα, τα γήπεδα είναι σύγχρονα και γεμίζουν κάθε εβδομάδα, ενώ και αγωνιστικά μπορεί η Μπάγερν να μοιάζει ένα τουλάχιστον επίπεδο πάνω από τους υπόλοιπους, όμως συνολικά υπάρχει άνοδος. Στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι όμως η κυριαρχία των Ισπανών είναι αδιαμφισβήτητη. Έχουν κατακτήσει μαζί με το φετινό τα 7 από τα 17 τελευταία Champions League και με 14 συνολικά τρόπαια, έχουν αφήσει πίσω Άγγλους και Ιταλούς που ακολουθούν με 12. Στο, πρώην Uefa νυν Europa League, επίσης κυριαρχούν, καθώς με το φετινό της Σεβίλλης έφτασαν τους 6 τίτλους σε 13 χρόνια. Πρόσθεσε τα δύο σερί Euro και το Μουντιάλ της εθνικής, και η εικόνα της ποδοσφαιρικής  «χούντας» εύκολα σχηματίζεται.

Το καλό για τους Ισπανούς είναι ότι πλέον δε βασίζουν τις επιτυχίες τους μόνο στο δίπολο Ρεάλ, Μπαρτσελόνα. Σίγουρα αυτές οι δύο αποτελούν την εμπροσθοφυλακή, αφού παρά τα εκατοντάδεις εκατομμύρια που έχουν συσσωρεύσει ως χρέη, εξακολουθούν να αποτελούν κολοσσιαία μεγέθη. Οι συνεχείς παρουσίες σε ημιτελικούς και τελικούς τους δίνουν πρεστίζ, δημοφιλία κι έσοδα, μερικοί από τους καλύτερους παίκτες του κόσμου φοράνε τις φανέλες τους προσελκύοντας τους πιτσιρικάδες όλου του κόσμου να γίνουν οπαδοί τους. Ο μύθος τους σε κάνει να πιστεύεις ότι μιλάμε για απλησίαστους οργανισμούς.

Αυτοί όμως που έπαψαν να ψαρώνουν απέναντι στα δύο μεγαθήρια, είναι οι παίκτες της Ατλέτικο Μαδρίτης. Η κίνηση που άλλαξε τα πάντα, ήταν η άφιξη του θρύλου της ομάδας ως ποδοσφαιριστή, Ντιέγκο Σιμεόνε. Ο Τσόλο κατάφερε σε μικρό χρονικό διάστημα να αλλάξει τη νοοτροπία των ροχιμπλάνκος, μετατρέποντάς τους από ηττοπαθείς σε ανίκητους. Η κατάκτηση του Europa League το 2012 (δεύτερο μετά εκείνο του 2010) ήταν μόνο η αρχή. Σημαντικοί σταθμοί στην αλματώδη πρόοδο της Ατλέτικο ήταν ο διασυρμός της Τσέλσι για το ευρωπαϊκό σούπερ καπ με 4-1 καθώς και το κύπελλο που πήρε μέσα στο Μπερναμπέου απέναντι στη Ρεάλ την οποία είχε χρόνια να κερδίσει, για να φτάσουμε στην επική κατάκτηση του φετινού πρωταθλήματος και την αήττητη πορεία ως τον τελικό της Λισσαβώνας. Τι κι αν η αποκάλυψη της σεζόν Ντιέγκο Κόστα πουληθεί. Η Ατλέτικο έχει δείξει ότι αντέχει, όπως όταν παραχωρούσε τους Αγκουέρο, Φορλάν και Φαλκάο. Αν μάλιστα άντεχε μερικά δευτερόλεπτα ακόμα στον τελικό (ή αν ο Σέρχιο Ράμος δεν έκανε την τέλεια κεφαλιά στο 93’), θα μιλούσαμε για ένα ανεπανάληπτο κατόρθωμα.

Η άλλη ευχάριστη έκπληξη της χρονιάς ήταν η Αθλέτικ Μπιλμπάο. Η ομάδα του Ερνέστο Βαλβέρδε πήρε άξια την τέταρτη θέση και το εισιτήριο για το Champions League μετά από πολλά χρόνια. Οι Βάσκοι που προ διετίας είχαν αφήσει άφωνη την ποδοσφαιρική Ευρώπη με το θελκτικό ποδόσφαιρό τους σήμα κατατεθέν του Μαρσέλο Μπιέλσα, επανήλθαν μετά την καταστροφική δεύτερη σεζόν του αργεντίνου προπονητή με τρόπο εντυπωσιακό. Με το επιθετικό τους στυλ ήταν η ομάδα που ζόρισε περισσότερο τους τρεις πρώτους. Αν καταφέρει να κρατήσει τους νεαρούς αστέρες της, του χρόνου θα μπορεί να χτυπήσει ακόμη και τριάδα.

Έπειτα είχαμε τη Σεβίλλη. Από το πουθενά βρέθηκε με το ευρωπαϊκό εισιτήριο στο χέρι, αφού Μάλαγα και Ράγιο Βαγιεκάνο δεν πληρούσαν τις προϋποθέσεις της UEFA., και βήμα βήμα, με ανατροπές, γκολ στο τελευταίο δευτερόλεπτο και επικρατήσεις στα πέναλτι έφτασαν στην κατάκτηση του τίτλου. Μπορεί να μη θυμίζει την υπερηχητική ομάδα των δύο σερί κυπέλλων UEFA (το 2005 και το 2006), αλλά το σύνολο του ικανότατου Ουνάι Έμερι έδειξε δείγματα σπουδαίας ομάδας. Ειδικά αν αναλογιστείς ότι το καλοκαίρι που μας πέρασε αναγκάστηκε να πουλήσει για άλλη μια φορά τα αστέρια της, με τους Νεγκρέδο, Νάβας, Κοντογκμπιά και Μεντέλ να αποτελούν τις πιο ηχηρές αποχωρήσεις.

Μία σημαντική είδηση των τελευταίων ημερών που ενδέχεται να προσθέσει άλλη μία πρωταγωνίστρια στις προαναφερθείσες, είναι και η ολοκλήρωση της πώλησης της Βαλένθια στον Πίτερ Λιμ έπειτα από πολύμηνες διαπραγματεύσεις. Ο δισεκατομμυριούχος από τη Σιγκαπούρη δεσμεύτηκε να επαναφέρει τη Βαλένθια στα υψηλά στρώματα, αποπληρώνοντας το χρέος, κάνοντας μεταγραφές και ολοκληρώνοντας το εντυπωσιακό νέο γήπεδο. Μην ξεχνάμε πως η Βαλένθια την προηγούμενη δεκαετία είχε δύο συνεχόμενες συμμετοχές σε τελικοϋς Champions League, ένα κύπελλο Uefa καθώς και δύο πρωταθλήματα, ενώ διαθέτει μεγάλη ιστορία και πολύ κόσμο. Αν δε χρειάζεται να πουλάει κάθε καλοκαίρι τα αστέρια της για να επιβιώσει όπως έκανε με τους Σίλβα, Μάτα, Βίγια, Άλμπα, Σολδάδο, και αν ο νέος ιδιοκτήτης δεν αποδειχθεί κομήτης, τότε Ρεάλ και Μπάρτσα θα έχουν άλλον ένα μεγάλο πονοκέφαλο.

Το αποκορύφωμα της ισπανικής κυριαρχίας μετά την κατάκτηση Champions και Europa League, θα είναι βεβαίως η ενδεχόμενη κατάκτηση του Μουντιάλ. Δύσκολο βέβαια, ειδικά σε βραζιλιάνικο έδαφος, αλλά ποιος ποντάρει ενάντια στην παρέα των Τσάβι, Ινιέστα, Σίλβα, Ντιέγκο Κόστα, Ράμος και των υπολοίπων, που θα έχουν την ευκαιρία να μείνουν στην ιστορία ως οι κορυφαίοι όλων των εποχών;