Έπιασα πάτο και ανέβηκα ψηλά: Ένα ταξίδι στο βυθό για αρχάριους

Αρχές καλοκαιριού θ’ άνοιγα μια πόρτα. Όμως δεν ήξερα ότι αυτή η πόρτα θα με οδηγούσε στο βυθό. Έφυγα ξαφνικά με την αδελφή μου και την ανιψιά μου, για ένα ταξίδι σχεδόν προγραμματισμένο, που περιέργως δίσταζα να κάνω από καιρό. Μόλις πήρα λοιπόν την απόφαση «έσκασε», βράδυ Παρασκευής, η αναγγελία για το δημοψήφισμα… Αλλά, του λόγου μου, είχα ήδη αναχωρήσει, νοερά, για την Κύθνο.

Στις χαρακωμένες βουνοπλαγιές των Κυκλάδων, από το Μέριχα ως τη Χώρα και πιο πέρα, στα Λουτρά, έβλεπα μπροστά μου όλα τα «Όχι» και τα «Ναι» του κόσμου: «Θα πας/ δεν θα πας», έλεγα στον εαυτό μου, παίζοντας μ’ ένα αλλιώτικο, ψεύτικο δίλημμα. Τελικά πήγα. Σαν τον τρελό μέσα στο χαμό. Με εντολή Θεού για να ξεφύγω…

Υπάρχει στο νησί κάποιος, που κάνει επίσης θαύματα μικρά ή μεγάλα, ανάλογα πώς το βλέπεις. Ο Μάνθος Μαρράς ασχολείται εδώ και χρόνια με τις καταδύσεις. Είναι υπεύθυνος για τη δημιουργία και λειτουργία του καταδυτικού κέντρου Aqua Τeam. Και ο ίδιος κινείται με αναπηρικό αμαξίδιο, όπως εγώ. Όμως αναπηρία δεν έχει. Όπως δεν έχει κανένας, που θέλει και μπορεί πραγματικά να ζήσει. Πήγα λοιπόν κοντά του και του τα είπα όλα αυτά: Για τις ενοχές που με βασάνιζαν, επειδή άφησα πίσω μου την «φλεγόμενη» Αθήνα και ήρθα να βουτήξω στα καταγάλανα νερά. Εκείνος, έμπειρος, έχωσε βαθιά τα χέρια του στις τσέπες του μυαλού μου, αδειάζοντας με από όλα τα «χαλίκια» και τα «παράσιτα», πρωτίστως απ’ τους φόβους μου. Πριν ξεκινήσω του είχα πει: «Κάποτε λάτρευα τη θάλασσα, μέσα στα χρόνια όμως παράτησα το κολύμπι και τώρα νοιώθω πανικό».

«Εμείς δεν είμαστε εδώ για να σε φοβίσουμε», μου απάντησε. Εξάλλου, όπως τα είχαμε συμφωνήσει, θα είχα δίπλα μου τον Αλέξανδρο Μπάρμπα, ειδικό εκπαιδευτή και «σωτήρα» μου, για την περίπτωση κάποιου μοιραίου ατυχήματος. Μα από τη στιγμή που έχωσα το κεφάλι μου στα Ποτάμια, εκείνη την όμορφη, βαθιά και απόμερη παραλία, ήξερα πως θα συνέβαινε το καλό…

Στην αρχή έμαθα να εμπιστεύομαι ξανά το σώμα μου, να γλιστράω στην υδάτινη επιφάνεια. Να σφίγγομαι λιγότερο ή καθόλου. Έπειτα, ν’ ανασαίνω. Με μάτια ανοιχτά κοιτούσα κάτω απ’ τους αφρούς των κυμάτων, κρατούσα τον αέρα στα πνευμόνια μου ώσπου να σκάσω. Καθόλου σωστό και μάλλον ερασιτεχνικό εκ μέρους μου. Γιατί αν ήθελα να καταδυθώ, έπρεπε πρώτα να διδαχθώ αναπνοή από το στόμα, με μύτη κλειστή, μάσκα και αναπνευστήρα. Με ξένιζαν αυτά τα εργαλεία. Σχεδόν πνιγόμουν. Ώσπου στο τέλος τα συνήθισα. Κι ας έμπαιναν νερά ως τα μισά των κόκκινων ματιών μου, κι ας κατάπινα, πού και πού, μικρές σταγονίτσες αλατιού. Αυτές ήταν οι προϋποθέσεις, για να χρησιμοποιήσω αργότερα τον ειδικό εξοπλισμό του δύτη. Περνούσα ήδη από το ένα στάδιο στο άλλο χωρίς να το καταλαβαίνω.

Τις επόμενες ημέρες ακολούθησαν οι βουτιές. Ο Αλέξανδρος με κρατούσε σα να χορεύουμε ταγκό. Ύστερα με έσερνε σε ξαφνικά μακροβούτια, γυρίζοντας με τακτικά με το κεφάλι προς τα πάνω, για να βλέπουμε μαζί τον κρυστάλλινο καθρέφτη που μας σκέπαζε. Ως δια μαγείας φοβόμουν και δεν φοβόμουν πια. Έμενε μόνο μια μέρα για να κατέβω στο βυθό. Ειλικρινά, θα μπορούσα ακόμα και να πεθάνω εκεί κάτω. Αλλά αυτός δεν ήταν ο σκοπός μου.

Ίσως να έφταιγε εκείνη, η αγαπημένη ταινία: «Το Απέραντο Γαλάζιο», που στο τέλος ο ένας απ’ τους δύο πεθαίνει, ίσως και η αίσθηση της απόλυτης ελευθερίας. Να νοιώθεις ασφάλεια εκατό φορές περισσότερο απ’ ό,τι στην επιφάνεια. Τα μέλη σου να συνεργάζονται αρμονικά. Αγχωμένα, αλλά σε κίνηση. Εσύ να περνάς απλώς ανάμεσα στα φύκια και στα ψάρια. Οι άσχημες εικόνες του μυαλού σου να εκπνέουν σιγά-σιγά. Γιουνκέρ, Μοσκοβισί, Ελληνική βουλή, όλα ξεθωριασμένα. Οι ενοχές μου γίνανε βαρίδια και τ’ άφησα να φύγουν. Οι κόμποι του κορμιού μου χωθήκανε κάπου μέσα στην άμμο. Σμέρνα κακόκεφη με ληγμένο δηλητήριο. «Έχε γεια». Λατρεμένη μου οικογένεια, βρήκα εδώ μιαν άλλη, πιο παράξενη, που με κρατάει. Ο καθένας στο βυθό του λοιπόν. Πόσο μάλλον τα τελευταία χρόνια, που πατώσαμε ως χώρα.

Μάνθο και Αλέξανδρε, σας ευχαριστώ για άλλη μια φορά. Μπορεί, για την ώρα, να ανέβηκα ξανά στην επιφάνεια, όμως, από εδώ και πέρα θα καταδύομαι συχνά. Σας το υπόσχομαι. Εσείς κρατήστε απλώς το «μυστικό» μας πέρασμα ανοιχτό για τους επόμενους.

Νικόλας Περδικάρης

Ιούλιος 2015