![[Και όσο γλυκαίνω από τις θύμησες και τις τριανταφυλλιές], του Χρήστου Πυθαρά](https://popaganda.gr/wp-content/uploads/2019/02/14991378_1630575106968289_6100419817607109380_o-300x200.jpg)
Σεφ (Chef) *****
ΗΠΑ, 2014, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Jon Favreau
Πρωταγωνιστούν: Jon Favreau, Sofia Vergara, Scarlett Johansson
Διάρκεια: 114’
Ο Casper, σεφ που έχει δει και καλύτερες μέρες, απολύεται από το οπισθοδρομικό εστιατόριο που δούλευε. Αιτία αυτής της αποχώρησης, μια ανοιχτή διαμάχη στο Twitter (νέοπας στα social media) με έναν πασίγνωστο κριτικό φαγητού. Μην έχοντας άλλη ρότα να τραβήξει, επιλέγει να βάλει μπροστά μια καντίνα που θα προσφέρει το γκουρμέ φαγητό του στο ευρύ πλήθος, επιτρέποντάς του να μαγειρεύει δίχως όρια. Ψυχαγωγική και «δροσερή», λειτουργεί ευεργετικά σε αυτούς που αναζητούν μια feelgood εμπειρία. Και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, μάλιστα.
Τι δεν είναι το Σεφ: μια κωμωδία νεωτερική, πρωτότυπη που ανακαλύπτει πτυχές άγνωστες στο ιδίωμα. Μια ταινία με απίστευτα πρωτότυπη ιστορία, που δεν μπορεί κανείς να μαντέψει που θα το πάει από το πρώτο τέταρτο της. Ένα φιλμ με απαράμιλλη σκηνοθεσία, γεμάτο ευρήματα και όραμα. Η επιλογή του Jon Favreau να μην κάτσει στην καρέκλα του σκηνοθέτη, μα να πρωταγωνιστήσει στην ταινία του και να δει το αποτέλεσμα από το μόνιτορ μετά το «κατ», δημιουργεί ένα κάποιο κενό στην εκπλήρωση κάποιου οπτικού καλλιτεχνικού οράματος. Και κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει αυτή η πιπίλα με το κολπάκι «δείχνω σε συννεφάκια ό, τι γράφω στο κινητό μου». Ήταν χαριτωμένο προ δεκαετίας ως ιδέα, μα είναι κουραστικό και το έχουμε δει τουλάχιστον άλλες 5 φορές μέσα στη σεζόν. Νισάφι, γίνετε λίγο πιο ευρηματικοί.
Τι είναι το Σεφ: μια κωμωδία που πατάει στην παράδοση με τσαχπινιά, και, αντίθετα με τα πειράματα του πρωταγωνιστή της, επιλέγει να φτιάξει καλό, δοκιμασμένο φαγητό, κάτω από λάτιν ήχους. Σύμμαχός της, το σπιρτόζικο σενάριο, ο ασφαλής μα όχι στείρος ρυθμός της, το ταιριαστό καστ (Vergara εξαιρουμένης, φανεροί οι λόγοι που επιλέχθηκε). Τα παραπάνω συναπαρτίζουν ένα ευχάριστο κλίμα και μια σκηνοθεσία λαμπερή και καθόλου δυσάρεστη που ναι μεν δεν πρωτοτυπεί, μα χρησιμοποιείται ορθότατα για να τονίσει τα όσα επιφανειακώς δοσμένα ζητήματα θέλει και να αφηγηθεί μια κλασική ιστορία με γραμμική ροή και αναπόφευκτο happy end. Λίγο γέλιο, λίγη συγκίνηση, πειστικές ερμηνείες, δοκιμασμένες ποσότητες στα μπαχαρικά. Σερβίρεται ζεστό.
Αν σας πήρε από κάτω η επιστροφή στην πόλη και θέλετε να ξεσκάσετε, να μια καλή πρόταση. Ούτε χαζομάρα θα σας φανεί και ούτε θα πέσετε στα βαριά. Soul Kitchen δεν είναι, αλίμονο, μα είναι νόστιμο και απολαυστικό. Μια θερινή ταινία λίγο πριν το τέλος του θέρους.
Οι Αναλώσιμοι 3 (The Expendables 3) *****
ΗΠΑ, Γαλλία, 2014, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Patrick Hughes
Πρωταγωνιστούν: Sylvester Stallone, Jason Statham, Mel Gibson
Διάρκεια: 126’
Η πιο macho ομάδα του πλανήτη καλείται να αντιμετωπίσει την πιο επικίνδυνη μέχρι στιγμής αποστολή της: ο πρώην συνιδρυτής των Αναλώσιμων, κύριος Stonebanks δεν είναι νεκρός όπως οι υπόλοιποι νόμιζαν και επιστρέφει διψασμένος για αίμα. Η προσθήκη νέων ατόμων στο δυναμικό των Αναλώσιμων θα δημιουργήσει ένα χάσμα ανάμεσα στους «παλιοσειρές» και τους νέοπες, μα θα πρέπει να συνεργαστούν για τον κοινό σκοπό. Αν και προς το τέλος του θυμίζει κάτι από τους δύο προγόνους του, το τρίτο μέρος της all-star σειράς δεν είναι τόσο εντυπωσιακό, καλογραμμένο (για τα δεδομένα του) και πάνω απ’ όλα διασκεδαστικό, καταλήγοντας και το πιο αδύναμο.
Δύσκολο το να κρατήσεις σταθερή την ποιότητα όταν αποφασίσεις να βγάλεις ένα franchise βασισμένο σε κάτι μη ενιαίο όπως ένα μυθιστόρημα. Λογικό να υπάρξει μια ποιοτική πτώση, πόσο μάλλον αν συγκριθεί ένα μεταγενέστερο sequel με την πρωτότυπη ταινία, η οποία σχεδόν σίγουρα θα είναι πιο αυθεντική από τις συνέχειές της. Οι Αναλώσιμοι 3 πέφτουν σε αυτή τη λούμπα.
Τι περιμένουμε από μια ταινία όπως τους Αναλώσιμους; Αναγνωρίσιμους χαρακτήρες, σκαμπρόζικες ατάκες, αντρίλα, βια και εκρήξεις. Πολλές εκρήξεις. Δε λέω, στο τελευταίο τα καταφέρνει, όπως και στις δύο προηγούμενες περιπτώσεις, μα και εκεί δείχνει να έχει τις ατέλειες του (δε βάζεις τον Jet Li να κρατάει όπλο και ξεχνάς ότι είναι κατεξοχήν σπεσιαλίστας τον πολεμικών τεχνών). Από την άλλη, ναι μεν κρατιώνται παλιοί χαρακτήρες και μπαίνουν καινούργιοι, μα όλοι τους υπάρχουν για να υπάρχουν, με μόνο ορισμένες ατάκες για να καταλάβουμε ποιος είναι ποιος. Και όχι, ένα φινάλε που μιλάνε όλοι δεν μετράει ως εξυπηρέτηση ενός γενικότερου σκοπού στο σύνολο.
Ατάκες υπάρχουν, μα περιστασιακά. Όταν ο Arnie λέει «Get to da choppa» και ο Statham με τον Stallone τη λένε ο ένας στον άλλον για την προφορά τους, παθαίνεις μίνι οργασμούς. Μα όταν ο Banderas μας πρήζει ότι είναι λατίνικο στερεότυπο και φλυαρεί χωρίς χιούμορ, ο Wesley Snipes λέει 2 ατάκες και τέλος, ε, δεν είναι και τόσο εκρηκτικός ο τελικός οργασμός. Εδώ δε ζητάμε λεπτομέρειες, μα ένα δυνατό σύνολο που δεν υπάρχει. Ούτε ο Mel Gibson σε έναν παρανοϊκό ρόλο κουτί δεν το εξουδετερώνει αυτό ως γεγονός.
Το τέλος των Αναλώσιμων σίγουρα θυμίζει κάτι από εκείνες τις ταινίες για τις οποίες το κοινό κράτησε στη μνήμη του όλους τους πρωταγωνιστές. Δεν μπορούμε να την κατηγορήσουμε περί τετριμμένων κλισέ, καθώς αυτά τα κλισέ της ανήκουν, δεν μπορεί η «πνευματική ιδιοκτησία» να κατηγορηθεί ως ψέγμα. Μα η σοβαροφανής στροφή/κοιλιά που γίνεται πριν την αξιοπρεπή κορύφωση, χαλάει το όλο tribute/αυτοσαρκαστικό στυλ των Αναλώσιμων. Δεν ξέρω αν αποτελεί και αυτό μια πλάγια αναφορά στις σοβαροφανείς σκηνές των 80’s action flicks ή αν προσπαθεί να το πάει κάπου αλλού και να μην ανακυκλώνει όλη την ώρα την αρχική ιδέα, μα δεν κόλλησε καλά στο σύνολο.
Τα αρρωστάκια έχετε ήδη λόγο να πάτε. Το αν θα σας αρέσει ή όχι η τελευταία προσθήκη στη σειρά θα κριθεί από το πόσο φανατικοί και αυστηροί είστε με τα κριτήρια της cheesy δράσης. Θα διασκεδάσετε σίγουρα, μα θα πείτε πως τα δύο προηγούμενα ήταν καλύτερα, στάνταρ.
Sex Tape: Μια Τρελή Βραδιά (Sex Tape)
ΗΠΑ, 2014, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Jake Kasdan
Πρωταγωνιστούν: Jason Segel, Cameron Diaz, Rob Corddry
Διάρκεια: 94’
Ο Jay και η Annie είναι μαζί από νεαροί, μα η ζωή έχει προχωρήσει και πλέον έχουν κάνει οικογένεια. Βλέπουν το πάθος τους να σβήνει μέρα με τη μέρα κάτι που δε θέλουν να αφήσουν να συμβεί. Ποια λογικότερη λύση, λοιπόν, από το να φτιάξουν το δικό τους sex tape; Τι θα γίνει όταν οι προσωπικές τους στιγμές διαρρεύσουν στο διαδίκτυο και πρέπει να παλέψουν για να τις κρατήσουν κρυφές;
