Δεν είναι ό,τι πιο ήσυχο να φτάνει το βράδυ και να χαλάει την αίσθηση του φυσικού φωτός που χύνεται στο κατάστημα και ενώ ήμουν προετοιμασμένος να ενεργοποιήσω τον κωδικό του συναγερμού τραγουδώντας ένα χαρούμενο ποτ-πουρι με τραγούδια του Χρήστου Νικολόπουλου αποκλειστικά από την δεκαετία του 80 τραγουδισμένα στα βουλγάρικα μπήκαν κάτι τύποι ξαφνικά και ανακοίνωσαν ότι είναι από την επιτροπή διερεύνησης υδρογονανθράκων στην ανατολική Μεσόγειο και στα Ελληνικά θαλάσσια και ηπειρωτικά σύνορα και άρχισα να ανοίγουν τρύπες στο μαγαζί σε διακριτά σημεία, κάτω από υπολογιστές και από φωτοτυπικά, γύρω από το γραφείο του αφεντικού, στο υποπόδιο της Ιταλίδας μανεκέν-μεταφράστριας και στην κουζίνα που συνήθως υπάρχει η Γιαπωνέζα μαγείρισσα του καταστήματος και προσπαθεί να κάνει ωμά ψάρια φαγώσιμα με σάλτσες και καρυκεύματα. Κάποια στιγμή ξύπνησε από τον καναπέ που κοιμάται κλειδωμένος ο Αφρικανός και άρχισε να διαπραγματεύεται την τιμή για την εξόρυξη αλλά αυτοί του είπαν ότι τελικά δεν βρήκαν τίποτα και αποχώρησαν αφού άνοιξαν άλλες δυο-τρεις τρύπες στο καθιστικό και τον χώρο συνεδριάσεων. Σχεδόν σίγουρα ο Αφρικανός ήταν χαμένος από μάχες μεταξύ λιονταριών μέχρι θανάτου στην Αυστραλία και θα ζήτησε πάρα πολλά λεφτά, είμαι πεπεισμένος ότι μια νέα καλύτερη μέρα έρχεται μετά φυσικού αερίου και μαζούτ. Θα δείξει.
