εκατονεβδομηνταένα

Νομοτελειακά ό,τι αρχίζει έχει και δύναται να έχει ένα τέλος. Και οι δύο αυτές έννοιες δημιούργησαν την όμορφη έννοια του μέσου που ορίζει και σηματοδοτεί την κατάσταση μεταξύ των. Έτσι και με το μεσημέρι, που έρχεται και θα έρχεται, έστω ως ένα αφηρημένο και κατασκευασμένο διανόημα που μερικές φορές τείνει να γίνει ευχάριστο όταν σχολάς από το κατάστημα και ξέρεις ότι έχεις μερικές στοχαστικές ώρες στην διάθεσή σου για να γράφεις τζακ και να τρως γεμιστούς κολοκυθοανθούς και παρελκόμενα. Παρά τα αφηρημένα διδάγματα του Αριστοτέλη για την μεσότητα και διάφορα άλλα πράγματα σήμερα, αυτό το μεσημέρι, μπήκε με ορμή στο κατάστημα ένας Ρώσος αρσιβαρίστας και άρχισε να προπονείται εντατικά. Στην αρχή σήκωσε με τα χέρια του τρία φωτοτυπικά, δύο γραφεία από ξύλο οξιάς, και την κρυστάλλινη μπάλα του Νορβηγού μελλοντολόγου. Δεν έφτασαν τα βάρη και σήκωσε ταυτόχρονα την Ιταλίδα και τον Ισλανδό ορειβάτη, την Φινλανδέζα δακτυλογράφο, ένα άγαλμα του μίθρα και δύο από τους έντεκα τόμους της μελέτης του Φαλμεράγιερ για την  Χαρούμενη Γνώση του Νίτσε. Τα βάρη δεν έφτασαν ξανά και μπήκε στον κήπο του καταστήματος όπου σήκωσε έναν ιπποπόταμο που εκτρέφουμε και δύο ροζ φλαμίνγκο ύψους ενάμιση μέτρου και πάλι δεν έφτασαν. Του πρότεινα να βγει στον δρόμο και να βρει νέα όργανα γυμναστικής και άρχισε να σηκώνει λεωφορεία στην Πλατεία Κολιάτσου, και τρόλεϊ που περνάγαν τυχαία άλλα πάλι δεν έφτασαν για να κουραστεί. Τα βάρη και οι ασκήσεις μοιάζαν να είναι ατέρμονα μέχρι που ο Ρώσος Αλεξέι κατάλαβε ότι το μέλλον βρίσκεται στα κτίρια και άρχισε να σηκώνει διαμερίσματα και καταστήματα και κάπου εκεί στάματησε. Σίγουρα θα διέλυε όλη την πλατεία Κολιάτσου αλλά του έδειξα άρθρα σχετικά με το εμπάργκο της Ρωσίας στα ελληνικά ροδάκινα και έφυγε αμέσως για Τουρκία. Ελπίζω να μην ξεθεμελιώσει την Αγία Σοφία αλλά μάλλον θα την σεβαστεί ως ομόδοξος. Πάντως το Τοπ-Καπί δεν είναι και πολύ ασφαλές μάλλον.