Κρατάω το στυλό μου και καταθέτω στο χαρτί, λίγα από όσα υπέφερα λόγω της συνείδησης του χρόνου και των δεσμών του χώρου. Τί είμαι εγώ!  

Είμαι τυχοδιώκτης που εμπορεύεται την  ψευδαίσθηση, τα φαντάσματα και τη νύχτα.

Αγαπώ τη ζωή, το παιχνίδι και τη διασκέδαση. Τα αγαπώ και καμαρώνω τα δεκαπέντε μου χρόνια και το βρεγμένο μου κορμί, που λικνίζεται σαν σιντριβάνι. Ζουν μέσα μου σαν να βρίσκονται μέσα σε κρυψώνα και πεθαίνουν μέσα μου, λες και  είναι ψευδαίσθηση και φαντασία.

Είμαι ένα παιδί σαν κούκλα που δε γνωρίζει το νόημα της ζωής και την παίζουν. Σαν  καράβι χωρίς καπετάνιο, το παίζουν τα κύματα της θάλασσας όπου και όπως θέλουν.

Δεν θα σας ζητήσω πλέον να κάνετε μια περίληψη του  βιογραφικού μου, καθώς  το γράφω η ίδια με το μελάνι του αίματός μου.

Αδιαφορώ για τα ονόματά σας, για το πού και πώς γεννήθηκα, γιατί την αληθινή μου ιστορία την έχω πλέξει με τα δάχτυλα και τα λόγια μου.

Ποιοι είστε!!!

Είστε κανένας. Ήσασταν απλώς η  αιτία του θανάτου μου και η αιτία να στερηθώ  την παιδική μου ηλικία.

Είστε ένοχοι.

Ποιά είμαι; και γιατί με σκοτώσατε !!! ….

Είμαι ένα σφάλμα μιας πατρίδας γεμάτης από πολέμους.

Είμαι ένα σφάλμα ενός ανδρόγυνου που νομίζει πως θα σταθώ εμπόδιο στην άθλια ζωή του.

Είμαι το σφάλμα ενός καταξιωμένου  και  εφοδιασμένου με τις καλύτερες σπουδές ιατρού, που μόνο σκοπό έχει να κερδίζει χρήματα.

Είμαι το σφάλμα ενός νεαρού που βίασε μια νεαρή κοπέλα και δε θα λογοδοτήσει ποτέ στη δικαιοσύνη και θα μείνει ατιμώρητος, γιατί απλώς έχει χρήματα.

Είμαι το σφάλμα μιας γυναίκας που δεν ήταν έτοιμη για τη μητρότητα.

Είμαι ένα παιδί που στερήθηκε τη ζωή του, γιατί ένας άντρας με τη γυναίκα του ήταν ανεύθυνοι.

Είμαι το όνειρο ενός ζευγαριού που στερήθηκε τα παιδιά.

Είμαι το όνειρο κάθε κοριτσιού που δεν έχει αδέλφια.

Είμαι το όνειρο κάθε γιαγιάς που θέλει να δει τα εγγόνια της, πριν πεθάνει.

Πώς με σκοτώσατε και με βασανίσατε τόσο απλά;

Εσείς αποτελειώσατε την παιδική μου ηλικία και τα όνειρά μου,

Αλλά εγώ δεν πρόκειται ποτέ να σας συγχωρήσω…

***Με το δεύτερο πληθυντικό πρόσωπο, απευθύνομαι σε κάθε τι που στερεί στο παιδί τα δικαιώματα του στο να ζει φυσιολογικά την παιδική του ηλικία. Αυτό μπορεί να είναι ο πόλεμος, οι γονείς, τα αδέλφια, οι παππούδες ή διάφορες καταστάσεις σε μια χώρα.

*Το πέμπτο φύλλο της εφημερίδας ‘Αποδημητικά Πουλιά’ στο οποίο δημοσιεύθηκε το παραπάνω κείμενο, δημιουργήθηκε από το Δίκτυο για τα Δικαιώματα του Παιδιού με την υποστήριξη της UNICEF και χρηματοδότηση της Πολιτικής Προστασίας και Ανθρωπιστικής Βοήθειας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Διαβάστε ολόκληρο το φύλλο εδώ.
‘Η έκδοση του παρόντος φύλλου δημιουργήθηκε και με την υποστήριξη του Ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ – Παράρτημα Ελλάδας, που χρηματοδοτείται από το Γερμανικό Υπουργείο Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης’.