Η Δήμητρα Γαλάνη «Αλλιώς»

Φωτογραφία: Άγγελος Χριστοφιλόπουλος / FOSPHOTOS

Έφτασα σπίτι της ένα ζεστό απόγευμα, από τα πρώτα πραγματικά ζεστά απογεύματα του καλοκαιριού. Από αυτά που θες να τα περάσεις μέσα στο νερό και σίγουρα όχι στο κέντρο της Αθήνας. Χτύπησα το κουδούνι μιας μονοκατοικίας που βρίσκεται στον Κεραμεικό και άκουσα μία γυναικεία φωνή να μου λέει ότι θα πρέπει να ανέβω με το ασανσέρ στον πρώτο όροφο. Αναγνώρισα τη φωνή της αμέσως. Λίγο βραχνή, ήρεμη και ευγενική.

Ήταν εκεί κρατώντας την πόρτα ορθάνοιχτη με ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπό της. Βρέθηκα σε ένα μεγάλο, δροσερό σαλόνι που, πρέπει να πω, με εξέπληξε με την απλότητά του. Το μόνο που θα έλεγε κανείς ότι έμοιαζε παράταιρο με το υπόλοιπο περιβάλλον, ήταν ένα ζευγάρι γιγάντια, home made τριγωνικά ηχεία που έμοιαζαν να είχαν βγει από κάποιο sci-fi φιλμ. Με ρώτησε αν θέλω καφέ και μου εξήγησε ότι τα έχει παραγγείλει έτσι ώστε να βγάζουν τον ίδιο ακριβώς ήχο που βγάζουν και τα ηχεία στο στούντιο ηχογράφησης. Χωρίς boost στα πρίμα ή στα μπάσα, αλλά με πραγματικό ήχο. Καθώς μου πρόσφερε έναν ζεστό γαλλικό με γεύση φουντούκι (ο αγαπημένος της), χάζευα τη βιβλιοθήκη της και είδα πολλά βιβλία και πολλά βινύλια. «Αυτά είναι μόνο κάποιοι από τους δίσκους, έχω και άλλους. Αν κοιτάξεις και σε όλα τα συρτάρια, έχω CD και κασέτες». Πράγματι, ήταν ένας χώρος που «μύριζε» μουσική χωρίς όμως να το φωνάζει. Παρατήρησα επίσης ότι έπαιζε την τεχνολογία στα δάχτυλα. Όση ώρα μιλούσαμε, στο tablet της χτυπούσαν τα notifications. «Μου αρέσει η νέα τεχνολογία, δεν βρίσκω όλα όσα προσφέρει απαραίτητα αλλά σίγουρα βοηθάει σε πολλά κομμάτια της δουλειάς μου». Αρχίσαμε να μιλάμε σαν δύο γειτόνισσες που έπιναν μαζί τον πρώτο τους καφέ. Για τον Κεραμεικό, για τα κλαμπ που βρίσκονται σε κοντινή απόσταση από το σπίτι της και κάποια βράδια ακούγονται τα super woofer μέχρι το σαλόνι της, για την πολιτική κατάσταση στη χώρα, τα πρώτα της χρόνια στη μουσική, τους σπουδαίους ανθρώπους που στάθηκαν δίπλα της αλλά και τη μεγάλη συναυλία που θα δώσει στην Τεχνόπολη μαζί με  σημαντικούς μουσικούς και ερμηνευτές, την Τετάρτη 25 Ιουνίου και θα ονομάζεται Αλλιώς, από το ομώνυμο πρόσφατο άλμπουμ της. Δυόμιση ώρες πέρασαν χωρίς να το καταλάβει καμία μας.

Φωτογραφία: Άγγελος Χριστοφιλόπουλος / FOSPHOTOS

Μου αρέσει πάρα πολύ να μένω στο κέντρο της Αθήνας. Εδώ αναπνέει μια νέα Ελλάδα, εδώ συμβαίνουν πολύ όμορφα πράγματα . Οι γειτονιές έχουν ανθρωπιά. Τις περασμένες απόκριες , έτσι όπως καθόμουν σπίτι ξαφνικά άκουσα ωραία ρυθμικά νταούλια απ’ έξω. Βγήκα λοιπόν με περιέργεια στο δρόμο και είδα να κατεβαίνει την Κεραμεικού επάνω σε ένα αυτοσχέδιο άρμα ένα γκρουπ ανθρώπων που έμαθα ότι το είχαν φτιάξει κάποιες θεατρικές ομάδες. Επάνω σε ένα αυτοκίνητο που ήταν το άρμα τους, είχαν ντυθεί Σάτυροι και Πάνες και με τα τύμπανα και άλλα όργανα άρχισαν μία πορεία που κατέληξε σε ένα ποτάμι κόσμου, μιας και όλοι όσοι άκουγαν από τα σπίτια τους τι συνέβαινε, έπαιρναν κάτι για να μασκαρευτούν, κατέβαιναν και έμπαιναν στο χορό. Συμμετείχαν όλοι, ήταν τόσο ωραίο και ζωντανό, μπήκα και εγώ μέσα και μοιράστηκα τη χαρά τους.  Αυτή είναι η αλήθεια και η αλήθεια βρίσκεται εδώ, στο κέντρο της Αθήνας. Είτε  αυτή είναι όμορφη είτε σκληρή. Και εκεί αισθάνεσαι ότι είσαι μέρος αυτού του κόσμου και όχι κάτι ξεκομμένο και απρόσιτο.

Πάντα άκουγα και έψαχνα για νέους δημιουργούς.  Η ιδιοσυγκρασία μου  είναι μουσική. Νιώθω και είμαι  μουσικός. Δεν κινούμαι δηλαδή μόνο σαν τραγουδίστρια. Από την αρχή δήλωνα, όταν μου έλεγαν «Είστε πολύ γενναιόδωρη  με τους νέους και τους βοηθάτε», ότι δεν είναι θέμα γενναιοδωρίας. Τους βοηθάω, αλλά με βοηθούν και αυτοί. Είμαι απολύτως σαφής πως ό,τι δίνω, παίρνω. Δίνω γνώση, πείρα και ένστικτο, ενώ εκείνοι μου δίνουν την καινούργια, την φρέσκια τους ματιά στα πράγματα. Αυτό  είναι μια ουσιαστική ανταλλαγή. Ήμουν όμως πάντα έτσι. Από το ξεκίνημα μου. Όταν δούλευα με τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Βασίλη Τσιτσάνη για παράδειγμα, έκανα παράλληλα δισκογραφικές δουλειές με κάποιους που δεν τους ήξερε κανείς ακόμη, όπως για παράδειγμα ο Χριστόδουλος Χάλαρης. Όταν συναντήθηκα με τον Στέφανο Κορκολή και τον Παρασκευά Καρασούλο ή με τη Λίνα Νικαλακοπούλου και τον Σταμάτη Κραουνάκη, ήταν ακόμα  στο ξεκίνημά τους. Δεν έχει αλλάξει τίποτα από τότε, είμαι πάντα ανοιχτή να ακούσω νέους καλλιτέχνες, καινούργιες και πρωτότυπες δουλειές και να συμμετέχω εφ’ όσον το θέλουν αυτοί. Επίσης, κάτι πολύ σημαντικό, βαριέμαι θανάσιμα να επαναλαμβάνομαι.  Ψάχνομαι λοιπόν συνέχεια και δοκιμάζω και δοκιμάζομαι με το καινούργιο.

Φωτογραφία: Μαρία Αθανασοπούλου

Η διάθεσή μου για αλλαγή και εναλλαγή, είναι αυτό που με διέπει, γιατί δεν μπορώ να φανταστώ τη μουσική αλλιώς. Σαφώς και κάθε τι που  κάνω δεν περιμένω ότι θα  αρέσει σε όλο τον κόσμο, όπως και εμένα κάποια πράγματα μου αρέσουν και άλλα  όχι. Αλλοίμονο. Αυτό όμως που έχει σημασία  είναι να κάνεις αυτό που αισθάνεσαι και λαχταράς. Έτσι νιώθεις ήσυχος  και ξεκάθαρος . Δεν αφήνεις απωθημένα. Έχω μια γλυκιά ελπίδα ότι κάποια μέρα θα καταφέρω να κάνω όλα αυτά που δεν έχω κάνει ακόμη. Αισθάνομαι ότι έχω μια πολύ καλή σχέση με τον χρόνο και μου αρέσει να κοιτάζω μπροστά. Για όσο πάει. Όχι απωθημένα και αναστολές. Όχι εσωστρεφείς διαδικασίες που πολλές φορές σου δηλητηριάζουν τη ζωή. Τα απωθημένα δημιουργούν κακίες και πολλές φορές επιθετικότητα που επιδρά στον οργανισμό σου σαν τοξίνη.

Παρ’ όλο που οι συνθήκες στις οποίες ζούμε είναι βίαιες και εξαιρετικά δύσκολες, πρέπει να προβάλουμε τη δημιουργικότητα σε οτιδήποτε, να τη βάζουμε μπροστά για να μας ανοίγει το δρόμο, γιατί αυτή μας κάνει να ονειρευόμαστε και να σχεδιάζουμε ακόμη και αν το μέλλον φαίνεται θολό και πολλές φορές αδιέξοδο. Πρέπει να απαλλαγούμε από τα φοβικά συναισθήματα που μας προκαλούν συνεχώς γύρω μας και να «επιτρέψουμε» στο νέο, στο καινούργιο, να μας δείξει το δρόμο. Δεν θα είναι καθόλου εύκολο. Η κάθε αλλαγή έχει πόνο και δυσκολία. Έχω την εντύπωση πως μόνο όταν αλλάξουμε μέσα μας θα αλλάξουν και πολλά από  τα κακώς κείμενα  γύρω μας.  Γιατί και εμείς διαμορφώνουμε τις συνθήκες σε πολύ μεγάλο βαθμό. Και αυτά που λέω αφορούν περισσότερο τις γενιές τις δικές μας. Μια καινούργια λοιπόν ανάγνωση του εαυτού μας. Αυτό λίγο- πολύ προσπαθούμε να πούμε και μέσα από τα τραγούδια του άλμπουμ Αλλιώς που δημιουργήσαμε επάνω στους στίχους του Παρασκευά Καρασούλου.

Αυτό που είδα σαν αποτέλεσμα στις τελευταίες εκλογές, η ανάγνωση που κάνω, έχει πολλά θετικά. Πρώτα απ’ όλα  η χώρα μου σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη ψήφισε με μια δημοκρατικότητα και όχι με μαυρίλα. Επέλεξε μια δημοκρατική πολιτική θέση από το χάος του συντηρητισμού και του απολιτίκ, δηλαδή της απαξίωσης της πολιτικής. Λαός με πολιτική συνείδηση, είναι άλλος λαός. Κάνουμε λάθος να πιστεύουμε ότι το ναζιστικό μόρφωμα παρουσιάστηκε τώρα. Θύλακές του υπήρχαν πάντα στην Ελλάδα. Χούντα, ακροδεξιοί βασιλικοί, ΕΠΕΝ ακόμα και ο Αυριανισμός επώαζε διάφορα φασιστοειδή. Η κρίση και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεται, τα ανέδειξαν και τους δίνουν ζωή και υπόσταση αλλά πιστεύω ότι αυτό το ποσοστό θα μειωθεί, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που είναι σε απόλυτη οργή έχοντας χάσει τον μπούσουλα και πιθανώς έχουν ακολουθήσει μια τέτοια επιλογή. Το επικίνδυνο είναι ότι αυτή η επιλογή αγγίζει τις νεότερες γενιές. Αυτό πρέπει να προσέξουμε .

Στην επόμενη σελίδα: η κομβικής σημασίας συνάντηση με τον Δήμο Μούτση, τα πολύτιμα λόγια του Χατζιδάκι και όσα θα δούμε στην Τεχνόπολη.