—
Δ Ι Α Θ Η Κ Η
της Άντριαν Ριτς
—
Το παρόν ραγίζει τις καρδιές μας. Ξαπλώνουμε και παγώνουμε,
τα δάχτυλά μας παγωμένα σα μια δέσμη κλειδιά.
Τίποτα δε θα ξεπαγώσει τούτα τα κόκαλα μόνο η μνήμη
σα μια αρχαία κουβέρτα τυλιγμένη
γύρω μας όταν κοιμόμαστε σαν στο σπίτι μας πάλι,
μυρίζοντας πικ-νικ, ντουλάπες, νοσταλγίες,
παλιόν εφιάλτη,
και της αϋπνίας το λεκέ που απλώνει.
Ή να πω πως κάθομαι μ’ ό,τι μισοξέρω
σαν μ’ έναν άνθρωπο που ξεψυχά και ξερνά την αληθινή
εκδοχή στο τέλος, τώρα που λίγο ενδιαφέρει,
ή πασπατεύει με το χέρι εκεί που οι επιστολές
ραμμένες στο στρώμα μπορούν να τραβηχτούν και να διαβαστούν
Εδώ είναι νερό. Ύπνος. Τίποτα δε σε ζητάν πια.
Παίρνω τη ζωή σου μες στο ζωντανό μου κεφάλι.
Μετάφραση: Αλέξης Τραϊανός
