Λέγεται Βασίλης Ποδαράς, όταν πιάνει τις μπαγκέτες μεταμορφώνεται σε Billy Pod και τον γνωρίσαμε μέσα από τους Next Step. Πρόσφατα όμως χάραξε τα πρώτα βήματα στο δικό του σόλο μονοπάτι, κυκλοφορώντας το ντεμπούτο του, Drums To Heal Society στην Puzzlemusik. Και στον πρώτο προσωπικό του δίσκο ο ντράμερ, στηριζόμενος στην jazz ραχοκοκαλιά που γνωρίζει καλά, διατρέχει την απόσταση από τον αυτοσχεδιασμό μέχρι τις πιο βατές ποπ φόρμες με χαρακτηριστική άνεση. Σε αυτό δεν είναι μόνος καθώς στο δίσκο θα βρει κανείς συμμετοχές από τον Γιώργο Κοντραφούρη μέχρι την Katerina Duska η οποία χαρίζει τη φωνή της στη διασκευή του “Limit To Your Love” (της Feist, έγινε ευρύτερα γνωστό από τον Jame Blake) που γνώρισε επιτυχία ήδη πριν την κυκλοφορία του άλμπουμ.
Ο Billy Pod ετοιμάζεται να παρουσιάσει τον δίσκο του στο six d.o.g.s. την Δευτέρα 4 Μαρτίου (με ελεύθερη είσοδο), με τους περισσότερους από τους μουσικούς που συμμετέχουν στο ντεμπούτο του να μοιράζονται τη σκηνή μαζί του. Ως τότε, μιλάει για δίσκους, μουσικούς και κομμάτια που κουβαλάει μέσα του.
https://www.youtube.com/watch?v=q18ftedbK5Y
https://www.youtube.com/watch?v=8rOMV0A5jd0
Θα μπορούσα να πω 5 άλμπουμ αλλά επιλέγω τo Ballads του John Coltrane.Κυκλοφόρησε το 1963 από την Impulse και τα κομμάτια στον δίσκο είναι όλα one take (ηχογραφημένα με την πρώτη λήψη) χωρίς καθόλου σχεδόν πρόβα. H ατμόσφαιρα του δίσκου είναι μαγική.
Δεν έχω λιγότερο αγαπημένο σ αυτόν…πάντα τον ακούω από την αρχή μέχρι το τέλος.
https://www.youtube.com/watch?v=iG5FAVw3UqY
Οι τζαζ δίσκοι ηχογραφούνται κυρίως live, εννοώντας ότι οι μουσικοί συνήθως παίζουν σε πραγματικό χρόνο όλοι μαζί και σπάνια διορθώνουν. Ο αγαπημένος μου live (με την παρουσία κοινού) δίσκος είναι το Four and More του Μiles Davis με το δεύτερο κουιντέτο του. Ηχογραφήθηκε το Φεβρουάριο του 1964 στο Philarmonic Hall του Lincoln Center στη Νέα Υόρκη. Κυκλοφόρησε το 1966. Απίστευτη ενέργεια και αυτοσχεδιαστική ευρηματικότητα. O ορισμός της μοντέρνας jazz.
To OK Computer των Radiohead.
https://www.youtube.com/watch?v=o2In5a9LDNg
Ίσως το ιστορικότερο και πιο δημοφιλές ντραμ σόλο στην ιστορία της jazz είναι στο “Take five”, από τον Joe Morello. Πέρα από το παίξιμο που είναι απίστευτα δεξιοτεχνικό, είναι και πολύ hip. Ποιος δεν θα ζήλευε αυτόν τον συνδυασμό;
https://www.youtube.com/watch?v=RsCjeHWXiGY
O Tony Williams. Πήγε τα ντραμς και τη μουσική ένα βήμα πιο πέρα με το όραμα του. Συνδύαζε στοιχεία από free jazz,bebop,hard bop,fusion και rock ,σ έναν ενιαίο ήχο εντελώς δικό του.
https://www.youtube.com/watch?v=a8uwiL9kFQs
Ο Ιan Paice από τους Deep Purple. Γενικά προτιμώ John Bonham και Led Zeppelin αλλά ο λόγος που άκουγα Deep Purple ήταν ο Ian Paice.
https://www.youtube.com/watch?v=j5fZIVk1tV8
Το “Starvation” των Socrates.To αρχικό break του Γιώργου Τρανταλίδη θα το θυμάμαι για πάντα.
https://www.youtube.com/watch?v=PKDgjUBKgqI&list=PLDMyY0r4KpDbvXc7PyC8A3ZJhfCorFUuZ
Το Images and Words των Dream Theater.
To Heaven and Earth του Kamashi Washington. Όλοι ξετρελάθηκαν στην Ελλάδα και όχι μόνο με αυτόν. Ακόμα και mainstream παραγωγοί του ραδιοφώνου. Υπάρχουν θεωρώ ισάξιες κυκλοφορίες και πολύ ανώτερες από πιο underground jazz καλλιτέχνες. Παρόλα αυτά αναγνωρίζω τον λόγο που ο δίσκος αυτός έκανε μεγάλη επιτυχία.
https://www.youtube.com/watch?v=ZbGh4rfuBIA
Θα διαλέξω έναν υποτιμημένο κατά την άποψή μου τζαζ δίσκο από την ελληνική σκηνή.Το Haunted Poems του Γιωργου Κοντραφούρη που κυκλοφόρησε πριν 2 χρόνια από την Puzzlemusik και δεν ακούστηκε σχεδόν καθόλου,ενώ θεωρώ πως είναι πολύ ιδιαίτερος. Εμένα σίγουρα μ έχει επηρεάσει. Αν τον βρείτε, ακούστε τον.
https://www.youtube.com/watch?v=3q9X-jUlL9E
«Τα λιανοτράγουδα» απ΄τον Μεγάλο Ερωτικό του Μάνου Χατζιδάκι.
