Μπαίνοντας στο πάρκο Τρίτση με έπιασε, έτσι απλά θα το πω, μια απογοήτευση. Αυτό το πράγμα που δεν ξέρεις ποιόν να κατηγορήσεις για τα σακουλάκια που βρίσκονται πεταμένα στην λίμνη τα άδεια πακέτα τσιγάρων ανάμεσα στα δέντρα και την συνολική εικόνα εγκατάλειψης. Συνειδητά αποφάσισα να εστιάσω τον φακό μου σε ότι άνθιζε ανενόχλητο. Σε ότι άλλαζε με την εποχή σε πείσμα των ανθρώπων. Όσο προχωρούσα τόσο πιο έντονες ήταν οι μυρωδιές, πιο ανεπαίσθητη η ανθρώπινη παρουσία, μεγαλύτερη η ομορφιά. Η εποχή της αναπαραγωγής ήταν εκεί μπροστά μου σε όλο το ζωικό βασίλειο ανάμεσα στο Ίλιον και τους Αγίους Αναργύρους.