Τον Γιάννη Σακαρίδη τον γνώρισα από τον Νίκο Τριανταφυλλίδη, μια ωραία μέρα στις αρχές του αιώνα, όταν ο Νίκος είχε τελειώσει τα γυρίσματα και βρισκόταν πλέον στο μοντάζ της ταινίας του Screamin’ Jay Hawkins – Ι Put A Spell On Me (2001). «Έχω έναν εξαιρετικό μοντέρ», μου είπε ενθουσιασμένος. Και έτσι ήταν, όπως άλλωστε καταγράφηκε και πάνω στο ίδιο το υπέροχο αυτό ντοκιμαντέρ. Ο Γιάννης δούλευε ακόμη τότε, κυρίως ως μοντέρ, στο Λονδίνο, όπου παρέμεινε 18 ολόκληρα χρόνια διαγράφοντας μια σημαντική καριέρα, αλλά είχε ήδη αρχίσει, από τις μέρες ακόμη που σπούδαζε εκεί Φωτογραφία, Ιστορία Τέχνης και Κινηματογράφο, να δημιουργεί τις πρώτες μικρού μήκους του, καθώς η σκηνοθεσία ήταν που τού έκαιγε κρυφά τα σωθικά. Μετά από «καμιά δεκαριά ταινίες μικρού μήκους» όπως λέει χαμογελώντας, που γύρισε είτε στο Λονδίνο είτε εδώ όπου μετακόμισε τελικά μόνιμα στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας, ήρθε η ώρα της πρώτης, πολύ ενδιαφέρουσας, μεγάλου μήκους ταινίας του, το 2013: το Wild Duck, έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ του Τορόντο και ταξίδεψε στη συνέχεια στα φεστιβάλ του Μπουσάν, του Σικάγο, του Σάο Πάολο, της Θεσσαλονίκης (Διαγωνιστικό Τμήμα) και αλλού.
Επόμενος σταθμός, η Πλατεία Αμερικής/Amerika Square, η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Γιάννη Σακαρίδη, κάνει αυτές τις μέρες την ελληνική πρεμιέρα της στο 57ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, συμμετέχοντας μάλιστα στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα του, όπως και το ντεμπούτο του σκηνοθέτη. Η ταινία έχει ήδη διαγράψει μια σημαντική πορεία κάνοντας την παγκόσμια πρεμιέρα της τον προηγούμενο μήνα στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Μπουσάν (το σημαντικότερο ασιατικό φεστιβάλ κινηματογράφου) και συνεχίζοντας στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σικάγο.
Τα θέματα των προσφύγων και του ρατσισμού στην νεοελληνική κοινωνία και συγκεκριμένα σε μια κάποτε αριστοκρατική γειτονιά της, την πλατεία Αμερικής, είναι αυτά που διαπραγματεύεται στο νέο του εγχείρημα ο σκηνοθέτης. Γιατί όμως τοποθετεί εκεί τους ήρωές του κι όχι σε κάποια άλλη πλατεία ή χώρο της πρωτεύουσας από όλους εκείνους όπου περνάνε κάθε μέρα τόσες ώρες οι πρόσφυγες;
Λίγο πριν την πρώτη προβολή της ταινίας του στην Ελλάδα, και μάλιστα την μαύρη μέρα που ο Τραμπ ανέλαβε τα ηνία της Αμερικής, ο Γιάννης Σακαρίδης έγραψε ένα προσωπικό σημείωμα, απαντώντας στην ερώτηση της Popaganda και εξηγώντας ποιοι είναι οι λόγοι που τον έκαναν να τοποθετήσει το θέμα του εκεί:
Είναι περίεργο που γράφω για την Πλατεία Αμερικής την ημέρα που εκλέχθηκε Πρόεδρος των ΗΠΑ ο Ντόναλντ Τραμπ.
Η Πλατεία Αμερικής είναι μια πλατεία στο κέντρο της Αθήνας. Είναι η μοντέρνα Καζαμπλάνκα όπου πρωτοέρχονται οι χιλιάδες πρόσφυγες από την Ανατολή και την Αφρική για να βρουν πλαστά χαρτιά ή έναν έμπορο που θα τους οργανώσει το «ταξίδι» τους στη Δυτική Ευρώπη.
Στα παγκάκια της πλατείας τα τελευταία χρόνια έχουν κοιμηθεί εκατοντάδες Σύριοι ενώ άλλοι περιμένουν ώρες για το τηλεφώνημα που θα τους αναγγείλει τη νέα τους Οδύσσεια.
Κάποτε η Via Veneto της Αθήνας -στις δεκαετίες του ’50 και του ’60-, συγκέντρωνε τους διανοούμενους, τους καλλιτέχνες της εποχής και ένα μέρος της αστικής τάξης. Στην περιοχή υπήρχαν δεκάδες σινεμά και θέατρα. Όπως αναφέρουμε στη ταινία, η Μαρία Κάλλας ζούσε στη περιοχή και περνούσε συχνά από την πλατεία.
Τώρα είναι μια από τις πιο πολυπολιτισμικές περιοχές των Βαλκανίων. Την αναγνώρισα πολύ εύκολα, μετά από 18 χρόνια στο Λονδίνο, γυρνώντας στην Αθήνα. Αισθάνθηκα σαν το σπίτι μου.
Ακόμη και το όνομα «Αμερική» δίνει την ψευδαίσθηση της ελπίδας για τη Γη της επαγγελίας.
Οι τρεις πρωταγωνιστές της ταινίας είναι ο Νάκος (Μάκης Παπαδημητρίου), ένας μπανάλ ρατσιστής που θέλει τη πλατεία όπως ήταν παλιά, ο συμμαθητής του ο Μπίλλη (Γιάννης Στάνκογλου), ένας ρέμπελ ρόκερ ταττού άρτιστ που ερωτεύεται μια Αφρικανή τραγουδίστρια, την Τερέζα, και ο Τάρεκ, ένας Σύρος πρόσφυγας που φτάνει στη πλατεία, με τη δεκάχρονη κόρη του, σε αναζήτηση εισιτηρίου για την Ευρώπη.
Οι τρεις ιστορίες θα ενωθούν για να σχηματίσουν ένα μωσαϊκό από χαρακτήρες και καταστάσεις γνώριμες, χωρίς πρόθεση διδαχής ή δημιουργίας μελοδράματος, κρατώντας πάντα υπ’ όψη την κοινωνική εικόνα του σήμερα. Θα καταφέρει να φύγει ο Τάρεκ από τη Πλατεία; Ο Μπίλλη θα βοηθήσει τη Τερέζα να ξεφύγει από τη μαφία; Και ο Νάκος θα μπορέσει να ολοκληρώσει το σατανικό του σχέδιο;»
Η συνέχεια στη μεγάλη οθόνη. Είτε αυτές τις μέρες στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης είτε τον Μάρτιο στην έξοδο της ταινίας στις αίθουσες.
