Το ρητό μπορεί να θέλει στους δύο τρίτος να μη χωρεί, αλλά δεν ισχύει στην περίπτωση των A Victim Of Society. Το πάλαι πότε ντουέτο των Βαγγέλη Μακρή (φωνή, κιθάρα) και Φώτη Ντούσκα (κιθάρα) πριν από τρία χρόνια ενισχύθηκε από τα τύμπανα του Παντελή Καρασεβδά και τα ψυχεδελικά «χαλάσματα» των Distractions με το οποίο μας συστήθηκαν δισκογραφικά το 2014, έδωσαν σταδιακά τη θέση τους σε μία πιο ολοκληρωμένη, μεστή και αμετανόητα φασαριόζικη άποψη, που αποτυπώνεται στο Freaktown, τη νέα τους δουλειά που κυκλοφορεί από την Inner Ear. H Popaganda τους συνάντησε -που αλλού;- στα Εξάρχεια. Αυτή είναι η ιστορία τους
https://www.youtube.com/watch?v=FeHc6na1DaA
To όνομά μας έχει βγει από έναν πίνακα του ντανταϊστή George Grosz. Κάτω από ένα κολάζ του έγραφε “A Victim of Society”.
Το πρώτο live ήταν ένα support στον Dirty Beaches. Είχαμε συνεννοηθεί να παίξουμε μαζί και λέμε ας έχουμε κάτι μαζί μας αν θέλει κάποιος να ακούσει. Συνολικά, είχαμε βγάλει 120 κασέτες με το πρώτο EP, που έφυγαν όλες. Τις γράψαμε όλες μία προς μία στο σπίτι σε κασετοφωνάκια, χειροποίητες και δόθηκαν όλες χέρι με χέρι.
Το DIY της τότε φάσης ήταν ξεκάθαρα από ανάγκη. Είναι part of the process. Περισσότερο ήταν η ανάγκη του «να βγει τώρα άμεσα». Πάντα η ανάγκη σε πάει στις επιλογές σου εξάλλου. Ιδεολογικά εκτιμάμε φουλ τη φάση, εννοείται, περάσαμε από εκεί και πέρα από τη μουσική, σε όλους τους τομείς έχει πολύ ενδιαφέρον. Είναι αναγκαίο για τη μουσική βιομηχανία να υπάρχουν DIY χώροι και μπάντες. Το κακό είναι ότι έχεις περιορισμούς, αλλά, είναι όλο δικό σου, βρίσκεις και πράγματα που δεν ήξερες ότι μπορούσαν να γίνουν.
Κακά τα ψέματα, το DIY εμπεριέχει και μία άγνοια κινδύνου, μία αφέλεια, ένα ρομαντισμό. Το αποτέλεσμα έχει μία ιδιαίτερη συναισθηματική αξία. Απλά όσο προχωράς, συνειδητοποιείς ότι θες να απαλλαγείς από τους περιορισμούς αυτού του πράγματος. Αλλά, ακόμη και στο δίσκο που βγάλαμε τώρα, υπάρχουν DIY στοιχεία.
Στη συνέχεια βγάλαμε ένα 7’’ με το Fractal. Μετά έγινε ένα release του “You’re Gonna Hate Me” σε μία συλλογή με ευρωπαϊκά κομμάτια του Reverberation Appreciation Society της Fuzz Records. Τον επόμενο χρόνο βγάλαμε το Distractions.
Όντας ντουέτο και με τους περιορισμούς που είχαμε από το laptop, σκεφτήκαμε κάποια στιγμή στην πορεία ότι θα ταίριαζε ένα ακόμη φυσικό όργανο. Έτυχε εκείνη την περίοδο να γνωριστούμε με τον Παντελή γιατί παίζαμε στο ίδιο στούντιο. Κάναμε στην αρχή παρέα και βγήκε στο παρείστικο η διάθεση να παίξουμε μαζί. Πριν μπει στην μπάντα, ο Παντελής δεν ήξερε καν τους A Victim of Society.
Η Freaktown είναι ξεκάθαρα η Αθήνα. Ήρθε από μόνο του κιόλας, δεν είναι ότι είπαμε ότι θα κάτσουμε να γράψουμε ένα album για την Αθήνα. Είναι μία ιδιαίτερη πόλη, με τα καλά και τα κακά της. Δεν μπορείς να απορρίψεις ως ερέθισμα την περιοχή που μένεις και το τι συμβαίνει εδώ. Εξάλλου, και το ομώνυμο κομμάτι προέκυψε στην πορεία και είχε εναλλακτικό τίτλο, στην αρχή λεγόταν “Ephemeral Town”. Προέκυψε πολύ φυσικά, δεν συζητήθηκε, απλά βγήκε. Έχει να κάνει με την Αθήνα εκ τω υστέρων.
Γράψαμε σε αυτό το album για τα βιώματά μας. Δεν είναι συνειδητά κάποιο concept album, είναι μία ολόκληρη ενότητα και ακούγοντάς το track-by-track μπορούμε να θυμηθούμε τι ακριβώς κάναμε τότε. Υπήρχε concept αλλά δεν ήταν προαποφασισμένο. Η αυτιστική ακολουθία πράξεων και ενεργειών ώστε να γίνει αυτό το πράγμα και να είναι αυτό που είναι, στο τέλος, κοιτώντας πίσω, είναι που το κάνει conceptual. Είχαμε έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο που δουλεύαμε τα πράγματα, είχαμε χρονοδιάγραμμα… Δηλαδή το είχαμε, χωρίς να νιώθουμε ότι το έχουμε.
Λόγω των τυμπάνων, ήταν πιο επιθετική η μουσική. Υπάρχουν και χαλαρότερα σημεία, αλλά πάντα υπάρχει ένταση. Σίγουρα, τώρα έχουμε μία παραπάνω δυναμική. Θέλαμε να το δείξουμε όλο αυτό και γι’ αυτό υπάρχουν και μεγάλα σόλο μέρη στα τύμπανα και το στοιχείο της επαναληπτικότητας που υπήρχε ήδη σε ένα βαθμό. Δημιουργήθηκε ένα καινούργιο φάσμα δυναμικών που μπορούσαν να επιτευχθούν.
Οι στίχοι έχουν σίγουρα punk attitude. Είναι πιο αντιδραστικός δίσκος από τον προηγούμενο. Το Freaktown είναι το extravagant της όλης υπόθεσης. Πολλά πράγματα που βλέπουμε στην καθημερινότητά μάς φαίνονται κάπως υπερβολικά στα πλαίσια του ότι ζεις στην Αθήνα. Είναι μία χρονική περίοδος με τεταμένο κλίμα. Δεν είναι 90s που τα πράγματα ήταν λίγο πιο fun. Τότε το όλο θέμα του τί συμβαίνει στον κόσμο είχε πάει λίγο στο παρασκήνιο. Τώρα το βιώνουμε πιο έντονα. Δεν κάνουμε κοινωνικοπολιτική μουσική, αλλά σίγουρα, βιωματική. Μέσα από όλο αυτο το πράγμα, αυτό που προκύπτει είναι πιο επιθετικό. Είναι Freaktown με την αγγλική έννοια του όρου, δεν έχει να κάνει με «φρίκη».
https://www.youtube.com/watch?v=WmSEFvozOis
Τις μέρες που πηγαίναμε στο Χολαργό για να ηχογραφήσουμε τα τύμπανα, ο Παντελής άκουγε πολύ Black Rebel Motorcycle Club. Πήρε πολλά στοιχεία από εκεί, την επαναληπτικότητα κλπ. Αν παρατηρήσεις, είναι πολύ τετραγωνισμένο το approach από άποψη drumming. Είναι πρωτόγονο και ωμό, γι αυτό δεν είναι και πολύ καθαρή η ηχογράφηση, έχει βρωμιές, λάθη, σε λίγα takes. Ο Βαγγέλης είχε κατεβάσει άπειρα live albums, Moon Duo, Grateful Dead κ.ά. γιατί προς τα εκεί πήγαινε η φάση, είχε «πρωτογονίλα» φουλ.
Παίζαμε live και υπάρχει το στοιχείο ότι αυτό που παίζουμε στο studio, αυτό παίζουμε και στο live. Δεν μασκαρεύεται κάτι κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης, ούτε κατά τη διάρκεια των συναυλιών προσπαθούμε να παίξουμε κάτι λιγότερο ή περισσότερο. Ως επί το πλείστον, είναι μία αναπαραγωγή του ίδιου πράγματος, αυτιστικά με ένα τρόπο και με έντονο το στοιχείο της λούπας. Μπορεί η επαναληπτικότητα να μην ακούγεται τόσο, όσο στον προηγούμενο δίσκο που είχε ηλεκτρονικά στοιχεία και ήταν κυρίαρχο. Είναι λίγο κρυμμένο τώρα αυτό, αλλά είναι ζωτικής σημασίας.
Η ηχογράφηση έγινε ως εξής: Αποφασίσαμε ότι ο σωστός τρόπος να το κάνουμε ήταν να ηχογραφήσουμε πρώτα τα τύμπανα, αλλά παίζοντας όλοι μαζί live. Ηχογραφήσαμε τα φωνητικά και τις κιθάρες και στη συνέχεια, ηχογραφήσαμε ξεχωριστά τις κιθάρες και τα φωνητικά, και στο τελικό αποτέλεσμα χρησιμοποιήσαμε τα πάντα. Προσπαθήσαμε όλοι να έχουμε προσεγμένες χροιές σε αυτό που κάναμε, ασχέτως του τι κρατήσαμε στο τέλος. Επειδή υπάρχουν προ-ηχογραφημένα μέρη, το να ηχογραφούσαμε τελείως live δεν θα μας προσέθετε ποιότητα, θα έκοβε από το συνολικό αποτέλεσμα.
Τα live είναι κάτι που περιμένεις πάνω απ’ όλα, έχουν άμεση προτεραιότητα. Είναι κάτι δικό μας, κάνουμε ό,τι θέλουμε, είναι μία απελευθέρωση. Είμαστε μπάντα των live. Στις πρόβες διασκεδάζουμε και το εντυπωσιακό είναι, ότι παίζουμε τα ίδια κομμάτια με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και θα μπορούσαμε να το έχουμε βαρεθεί, αλλά κάθε φορά είναι απίστευτα! Είναι πολύ ωραίο το να έχεις φτάσει στο στάδιο να παίζεις ένα κομμάτι live και να ακούγεται όπως στο δίσκο, είναι διαδικασία που ανακαλύπτεις πράγματα.
Ξεχωρίζουμε το live μας στο Booze τον Οκτώβριο του 2015. Μπορεί να είχε ατυχήματα, αλλά ήταν ωραία. Και το live στο Plissken.
Στο “Amnesia” ο στίχος είναι ελληνικός γιατί δεν ταίριαζε τίποτα άλλο. Σε κομμάτι των Α Victim Of Society δεν είχε ξαναγίνει. Ήταν το τελευταίο κομμάτι στο οποίο μπήκαν φωνητικά. Όταν το παίζαμε όλοι μαζί, θέλαμε να υπάρχει η μελωδία της φωνής μέσα στο κομμάτι.
Δεν ξέρουμε αν το Freaktown είναι ο πιο ζόρικος rock ‘n’ roll δίσκος της χρονιάς. Σίγουρα όμως είναι ζόρικος. Για παράδειγμα, ακούς έναν δίσκο των The Jesus and Mary Chain. Δεν είναι ότι τον ακούς και χορεύεις και περνάς καλά. Ή ένα δίσκο των Fuck Buttons. Γίνονται τόσο ακραία πράγματα εκεί μέσα. Ιδανικά, θα θέλαμε να ακούσει κάποιος να αντιληφθεί έτσι και τον δικό μας δίσκο. Κάθε φορά που προστίθεται ένα layer και γίνεται μία αλλαγή μέσα στη μουσική, σε «κουράζει» κάπως, πρέπει να το δουλέψεις. Πρέπει να το ακούς δυνατά και να καταλάβεις την όλη διαδικασία. Οι Fuck Buttons, για παράδειγμα, στο Plissken, είχαν παίξει απίστευτα δυνατά και «έσκαγαν» πράγματα. Στο peak του κομματιού υπήρχε η αίσθηση ότι πρέπει να κρατήσει λίγο ακόμα για να βιωθεί. Είναι κι αυτό ζητούμενο. Αν μπορούσε να γίνει αυτό σε ένα ηχοσύστημα και να παίζαμε εμείς, κάπως έτσι θα θέλαμε να το φανταζόμαστε. Δεν μπορούμε να πάμε να παίξουμε κάπου σιγά, δεν γίνεται. Από αυτή την άποψη, θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι ζόρικος δίσκος γιατί μπορεί να παιχτεί μόνο δυνατά.
